Në kohën e përparimit, shekulli i civilizimit, njerëzit s’pranojnë argumentin, s’shfrytëzojnë fare intelektin, zemërgurë ata po ngelin, urdhërin e Zotit e shkelin, kufrin në zemër e mbjellin, adhurojnë lopën e adhurojnë diellin.

Shpesh dëgjoj nga motra ime për çudi, aq naive ajo kur thotë një fjali, thotë s’është koha more vëlla më për shami.

Kudo që del kahdo që shkon, sheh muslimanë në vendin tonë, sa me gojë e sa me emër, sa me punë e sa me zemër.

Një gjë që në këtë kohë shumë po vërehet, injoranca e hershme sërish po kthehet, vetëmse tash me një metodë tjetër, por e njëjta sëmundje, sëmundja e vjetër.

Një vend i shenjtë po thërret, muslimanë kund a ka mbetë? Qe sa kohë më kanë lënë vetë, ku është imani i vërtetë?

Sa keq mes veti jemi copëtuar, kështu të gjithë të shpartalluar, fitnet e dunjasë na kanë përçarë, edhe “vëllezër” edhe të ndarë.

Kujto ditën kur bota shkatërrohet, kujto ditën kur hëna errësohet, kujto ditën kur dielli mbështjellet, kujto ditën kur yjet shkapërderdhen.

Kujdes vëlla nga dijetarët e Facebook-ut, kujdes mos të biesh në gojën e ujkut, kujdes nga kush ti sot merr dituri, kujdes nga çdokush që bën kurthë për ty.